عبور از ممنوع

از صحبتهای افراد در شبکه های اجتماعی و یا صجبتهای روزمره مردم، میتوان فهمید که آن جهان شناخته شده از هنجارهای رفتاری و سبک زندگی، همچون گذشته قادر به پاسخگویی نبوده و از جهات بسیار زیادی مورد شک و پرسش و حتی طغیان قرار گرفته اند. بخصوص اینکه دیده می شود که مردان نسبتا معروف و یا صاحب نامی، از برخی مرزهای تعریف شده عبور کرده و حتی آن را نیز به نمایش می گذارند.
 پس  با اینکه همچنان که پرسش از چگونگی و چیستی سبک زندگی سالم و هنجاری به قوت خود باقی است اما آیا لازم است همچنان به جستجوی یک سبک زندگی مشخص و ترویج آن بود؟
در مدت چهل سال گذشته، یکی از بزرگترین دغدغه  برنامه ریزان اجتماعی و دولتی این بوده، که می بایست یک سبک مورد تائید را هنجاری کرده و ترویج نمود از این رو  هر فیلم یا سریال تلویزیونی، سینمایی و حتی رادیویی، مم بود، تا این هنجارها را تبلیغ و صحت و سقم آنان را به هر شکل ممکن به همگان گوشزد کند. حوادث و ماجراهای هر قصه می بایست، ارائه کننده این گزارۀ باشند که بهترین سبک و سالم ترین سبک زندگی همان است که مورد تائید دین و مذهب است. پس از نشان دادن پیوند صحیح و منطقی، می بایست خطراتی که یک پیوند را مورد تهدید قرار می دهند مورد بررسی قرار داد. و از آنجا که در این هنجارسازی، مسئلۀ خیانت ن به دلایل بسیاری، موجب ایجاد سلسه مباحث بسیاری می شد، که میتوانست کل منطق زیربنایی این هنجارها را به چالش کشیده و حتی به زیر سوال میبرد. پس لازم بود که در این مورد  همواره راه سکوت و حتی انکار در پیش گرفت. از اینرو،برای اشاره به این مسئلۀ پیچیدۀ زندگی خانوادگی ایرانی، و همینطور  ایجاد یک حاشیه امن برای سخن گفتن در مذمت خیانت، انگلشت اتهام و بدبینی به سوی مردان گرفته شد با وجود آنکه در قانون مبتنی بر مذهب رسمی خیانت برای مردان امری تعریف نشده و  داشتن چندهمسری و  نیز روابط کوتاه مدت مجاز است. در نتیجه در عرف و در تصاویر تلویزیونی  مردان خائن یا ناوفادار به عنوان مردانی با شخصیت های منفی معرفی میشدند که علاوه بر صفت ناپسند خیانت، ملبس به سایر رذیلتهای اخلاقی نیز هستند.  ماحصل این نوع تصویر سازی  ایجاد شکاف عمیق میان عمل واقعی و عمل نمایشی بود. فرهنگ دوگانه ای که از یک سو خیانت را برای مردان منفی نمی دانست و از سوی دیگر، آن را به شدت مورد نکوهش و سرزنش قرار میداد. پنهان کاری هایی که امروز دیگر میل به پنهان بودن را بر نمی تابند و خواستار آنند که از سوی اجتماع به عنوان یک هنجار پذیرفته شوند.
باید دانست که هرچند هنجارشکنی و نمایش آن تنها مختص به ازدواج هایی با اختلاف سنی بالا، و یا حتی شکستن پیوندهای پیشین نیست با اینجال همین موارد نیز خبر از نوعی طغیان بر نگره های پیشین می دهند و نیز احتمالا تائیدی دیگر بر این واقعیت باشد که کانون گرم خانواده ایرانی، می بایست خود را برای زله های سهمگینی اماده کند.